Μεξικο

Η πιο σημαντική εκδήλωση που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο Μεξικό είναι η  "Ημέρα των Νεκρών", τον Οκτώβριο. Ένα θέαμα πραγματικά πρωτόγνωρο και μοναδικό στον κόσμο! Στα σπίτια και στα νεκροταφεία στήνονται βωμοί (ofrendas) με τη φωτογραφία του αποβιώσαντος, διακοσμημένοι με κεριά, κόκκινα υφάσματα και πορτοκαλί χρώματος λουλούδια (κατιφέδες), που λειτουργούν ως φανάρια για τους νεκρούς, στους οποίους φέρνουν τα φαγητά και τα ποτά που τους άρεσαν, αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν ή τους χαρακτήριζαν, το ψωμί των νεκρών (ένα στρογγυλό ψωμί με γλυκάνισο διακοσμημένο με νεκροκεφαλές, που συμβολίζει τον κύκλο της ζωής και πασπαλισμένο με κόκκινη ζάχαρη που συμβολίζει το αίμα), καθώς και ζαχαρωτά σε σχήμα κρανίου ή σκελετού φτιαγμένα από ζάχαρη - τα περίφημα calaveras (νεκροκεφαλές).

Στη  χερσόνησο του Γιουκατάν υπάρχει ένα φυσικό φαινόμενο, ένας υπόγειος παράδεισος, οι Cenotes. Είναι φυσικές δεξαμενές νερού όπου συνδέονται με υπόγεια ποτάμια. Μόνο στο Γιουκατάν έχουν καταμετρηθεί  πάνω από 6.000 cenotes και σε πολλές μπορείς να κολυμπήσεις ή να κάνεις κατάδυση, εξερευνώντας συγχρόνως τον πολιτισμό των Μάγια αφού κάτω από την επιφάνεια του νερού σε μεγάλο βάθος υπάρχουν εξαφανισμένα είδη, αρχαία ανθρώπινα λείψανα αλλά και απολιθώματα εξαφανισμένης πανίδας. Σημαντικό κομμάτι από το θεαματικό δίκτυο παραμένει ανεξερεύνητο. οι Μάγιας θεωρούσαν ότι ήταν οι πύλες στο βασίλειο των νεκρών και γύρω τους έστηναν οικισμούς που αξιοποιούσαν την ύπαρξη του νερού για την επιβίωσή τους.

Η ξενάγηση της πόλης του Μεξικού, από τις πιο ενδιαφέρουσες πόλεις στον κόσμο, επικεντρώνεται στο παλιό ιστορικό κέντρο της πρωτεύουσας, εκεί όπου κτυπά η καρδιά της πόλης, στην θρυλική πλατεία Τσόκαλο (Zocalo), που ήταν το τελετουργικό κέντρο της πρωτεύουσας των Αζτέκων - της Τενοτστιτλάν. Εδώ δεσπόζουν  υπέροχα κτίρια εποχής που καθρεπτίζουν έντονα το παρελθόν της πόλης, μεταξύ άλλων το Προεδρικό Μέγαρο (εξωτερικά), ο εντυπωσιακός Καθεδρικός ναός που θεμελίωσε ο Κορτέζ το 1525, το ανάκτορο των Καλών Τεχνών, το Δημαρχείο, καθώς και οι  λεωφόροι Χουάρεθ και Λα ρε Φορμόν. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει  το  Εθνικό Ανθρωπολογικό Μουσείο, το οποίο στεγάζει τα σημαντικότερα ευρήματα των προκολομβιανών πολιτισμών της χώρας (Αζτέκοι, Μάγιας, Ζαποτέκοι, Ολμέκοι κλπ.) καθώς και το περίφημο μουσείο της Φρίντα Κάλο (Frida Kahlo), που ήταν το σπίτι στο οποίο ζούσε μαζί με τον σύζυγό της Ντιέγκο Ριβέρα. Περιλαμβάνει πίνακες και των δύο ζωγράφων, φωτογραφίες και  προσωπικά τους αντικείμενα, όμως τόσο το ίδιο το σπίτι με το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα, όσο και ο κήπος του, αποτελούν δύο ξεχωριστά αξιοθέατα από μόνα τους. 
Στο νότιο τμήμα της πόλης, στο διάσημο Χοτσιμίλκο,  στα απομεινάρια ενός υδρευτικού συστήματος των Αζτέκων μπορεί να κάνει κάποιος βαρκάδα με τοπικές πολύχρωμες γόνδολες στις λαϊκές καταπράσινες γειτονιές της πόλης, ακούγοντας πλανόδιους μουσικούς. Στην Πλάζα Χιντάλκο, την καρδιά του μποέμ προαστίου του Κογιοακάν μπορεί να απολαύσει κανείς έναν καφέ  ή να επισκεφθεί τη δημοφιλή αγορά της.

Η επίσκεψη στο Ινδιάνικο χωριό Σαν Χουάν Τσαμούλα, που φημίζεται για τις παραδόσεις του, είναι από τις πιο συνηθισμένες που προγραμματίζουν οι επισκέπτες στο Μεξικό. Εδώ βρίσκεται μια από τις πιο αινιγματικές εκκλησίες της χώρας, όπου οι ντόπιοι συνδυάζουν τις παγανιστικές τελετές με τις χριστιανικές δοξασίες, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα απόκοσμη και μαγική. Πρόκειται για ένα ιθαγενές χωριό που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό Μεξικό, στην πολιτεία Τσιάπας (Chiapas), πολύ κοντά στην πόλη Σαν Κριστόμπαλ δε λας Κάσας (San Cristóbal de las Casas).  Το χωριό έχει ημιαυτόνομη διακυβέρνηση και δεν επιτρέπει την επέμβαση της ομοσπονδιακής ή κρατικής αστυνομίας. Έχει τη δική του τοπική "αστυνομία" (σε ρόλο κοινωνικών ελεγκτών). Οι κάτοικοι φορούν παραδοσιακές ενδυμασίες: οι άνδρες συχνά φορούν μαύρες ή λευκές μάλλινες χιτώνες, ενώ οι γυναίκες πολύχρωμες φούστες και υφαντά. Το χωριό είναι φημισμένο για τα χειροποίητα υφαντά, τα οποία έχουν έντονα συμβολικά μοτίβα, ενώ πολλά έθιμα έχουν ρίζες σε προκολομβιανές τελετουργίες.

Η Μεξικάνικη κουζίνα είναι γνωστή για τις ποικίλες γεύσεις της, τον πολύχρωμο στολισμό των πιάτων της και την ποικιλία των συστατικών και των καρυκευμάτων, πολλά από τα οποία είναι βασικά προϊόντα της χώρας. Το μεξικάνικο φαγητό αποτελεί συνδυασμό του Παλαιού και του Νέου Κόσμου. Πολλά συστατικά καταναλώνονταν κατά την προκολομβιανή εποχή (καλαμπόκι, φασόλια, τομάτες, τσίλι, γαλοπούλα, ψάρια, αβοκάντο, γκουάβα, παπάγια, βανίλια, σοκολάτα), ενώ άλλα εισήχθησαν από τους Ισπανούς και τους Γάλλους (γαλακτοκομικά προϊόντα, μοσχάρι, κοτόπουλο, χοιρινό, σιτάρι, κρεμμύδια, σκόρδο, λάδι, κρασί).

Στην προκολομβιανή Κεντρική Αμερική η σοκολάτα ήταν ένα σημαντικό και πολυτελές αγαθό: οι Μάγιας και οι Αζτέκοι καλλιεργούσαν κακαόδεντρα και χρησιμοποιούσαν τους καρπούς τους - αφού πρώτα τους έτριβαν μεταξύ τους και τους έκαναν σκόνη - για να φτιάξουν ένα πικρό ρόφημα, που λεγόταν xocóatl (σοκόατλ), το οποίο συχνά αρωματιζόταν με βανίλια, τσίλι κ.ά. Το ρόφημα αυτό το έπιναν ζεστό και θεωρούσαν ότι ήταν χωνευτικό, δυναμωτικό και φάρμακο για όλες τις ασθένειες. Επίσης, οι καρποί του κακαόδεντρου αποτελούσαν μέσο εμπορικών συναλλαγών - είχαν δηλαδή ρόλο χρήματος, π.χ. μία γαλοπούλα ισούται με εκατό καρπούς, ένα αβοκάντο αξίζει τρεις καρπούς. Ο πρώτος Ευρωπαίος που είχε την "τιμή" να δοκιμάσει το ρόφημα αυτό ήταν ο Κορτέζ, όταν το 1519 ο στόλος αποβιβάστηκε στη χερσόνησο Γιουκατάν. Κατά την επιστροφή του στην Ισπανία το 1528, o Κορτέζ έφερε μαζί του κόκκους κακάο και έφτιαξε το ρόφημα, που πολύ γρήγορα κατέκτησε την ισπανική αυλή και την αριστοκρατία. Στα επόμενα χρόνια το ρόφημα αυτό έγινε μόδα και απλώθηκε σιγά-σιγά σε όλη την Ευρώπη. Η σοκολάτα ως γλύκισμα σε στερεά μορφή εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1674. Πολύ αργότερα, το 1875, ο Ελβετός Daniel Peter προσθέτει γάλα και δημιουργεί τη σοκολάτα γάλακτος.

Η τεκίλα πήρε το όνομά της από την ομώνυμη μικρή πόλη στο Δυτικό Μεξικό. Σύμφωνα με τον θρύλο, ένας κεραυνός χτύπησε κάποτε μια αγαύη και το φυτό άρχισε να εκκρίνει ένα γευστικό και καυτερό υγρό, που, όταν οι άνθρωποι της περιοχής το ήπιαν, τους δημιούργησε ευχάριστα συναισθήματα. Έτσι, το θεώρησαν δώρο σταλμένο από τους θεούς. Η αγαύη δεν είναι κάκτος, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά ανήκει στην οικογένεια των κρινοειδών. Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστός και αθάνατος. Ποτό με "ονομασία προέλευσης", η τεκίλα πρέπει σύμφωνα με τον νόμο να παράγεται μόνο μέσα στα σύνορα του Μεξικού και να περιέχει τουλάχιστον 51% συμπυκνωμένα ζάχαρα γαλάζιας αγαύης, που καλλιεργείται από τους χιμαντόρες (jimadores, παραγωγοί αγαύης), στην πολιτεία Χαλίσκο (Jalisco) και σε περιορισμένες περιοχές των πολιτειών Γουαναχουάτο (Guanajuato), Μιτσοακάν (Michoacam), Ναγιαρίτ (Nayarit) και Ταμαουλίπας (Tamaulipas). Υπάρχουν περισσότεροι από 300 διαφορετικοί τύποι αγαύης και χρειάζονται 8 με 12 χρόνια για να μεγαλώσει η πίνια (pina), δηλαδή ο τεράστιος καρπός της, ο οποίος φτάνει τα 50 κιλά και μοιάζει πολύ με τον καρπό του ανανά. Η καλλιέργεια της μπλε αγαύης χρειάζεται καλό έδαφος και συνεχή παρακολούθηση για τον εντοπισμό τυχόν ασθενειών. Την εποχή της συγκομιδής οι χιμαντόρες συλλέγουν τους καρπούς. Οι αγαύες κόβονται από τη ρίζα και καθαρίζονται από τα φύλλα μέχρι να αποκαλυφθεί η pina, η καρδιά του φυτού, η οποία κόβεται σε τέταρτα και αφαιρείται το σκληρό μέρος που την ενώνει με τη ρίζα για να μην επηρεάσουν το τελικό προϊόν τα πικρά στοιχεία που περιέχει. Τα καθαρά κομμάτια βράζουν επί 24 ώρες, στη συνέχεια ψύχονται για δύο ημέρες και στην επόμενη φάση ζυμώνονται με μαγιά. Στη διαδικασία της απόσταξης που ακολουθεί, χρησιμοποιούνται αποστακτήρες διαφόρων μεγεθών για να παραχθούν διαφορετικοί τύποι τεκίλας. Στο στάδιο αυτό η τεκίλα ή εμφιαλώνεται αμέσως ή έπειτα από ορισμένο χρόνο παραμονής σε βαρέλια, ανάλογα με τον τύπο τεκίλας που παράγεται.

1. Τάκος (Tacos): Παραδοσιακό Μεξικάνικο πιάτο το οποίο φτιάχνεται από τορτίγια διπλωμένη ή γυρισμένη σε μορφή πίτας.Τα τάκος μπορούν να φτιαχτούν με ποικίλα υλικά όσον αφορά τη γέμισή τους, όπως μοσχάρι, κοτόπουλο, χοιρινό, θαλασσινά, λαχανικά, τυριά κ.ά. Γαρνίρονται με διάφορα υλικά (σάλτσα, κόλιανδρο, τομάτες, κρεμμύδια και μαρούλι) και τρώγονται συνήθως με τα χέρια και όχι με μαχαιροπίρουνα.

2. Νάτσος (Nachos): Κλασικό σνακ των Μεξικάνων, τα nachos είναι tortilla chips με λιωμένο τυρί ή με σάλτσα βασισμένη στο τυρί. Το πιάτο πρωτοεμφανίστηκε το 1943 και η αυθεντική εκδοχή του περιλαμβάνει και ψιλοκομμένες πιπερίτσες χαλαπένιος (jalapenos) - μεσαίου μεγέθους και ήπια καυτερές πιπεριές chili, οι οποίες συνήθως τρώγονται όσο είναι ακόμα πράσινες.

3. Εντσιλάδας (Enchiladas): Τορτίγιες που τυλίγονται σε ρολό αφού πρώτα γεμιστούν με διάφορα υλικά, όπως φασόλια, κρέας, πατάτες και λαχανικά. Οι enchiladas σερβίρονται συνήθως με σάλτσα chili pepper.

4. Μπουρίτο (Burrito): Το μεξικάνικο… σουβλάκι που κάνει θραύση ανά τον κόσμο. Το αυθεντικό burrito είναι μικρό και λεπτό με ένα ή δύο συστατικά στη γέμιση της τυλιγμένης τορτίγιας, τα οποία είναι συνήθως κρέας ή ψάρι, πατάτες, ρύζι φασόλια, τυρί asadero (μεξικάνικο τυρί) και chile relleno (γεμιστή πιπεριά).

5. Σάλτσα Γουακαμόλε (Guacamole): Ουσιαστικά πρόκειται για ντιπ και όχι για πιάτο. Φτιάχνεται από πολτοποιημένο αβοκάντο, κρεμμύδι, χυμό lime, πιπεριές τσίλι και διάφορα καρυκεύματα. Το guacamole χρησιμοποιείται στις σαλάτες ή σαν συνοδευτικό πιάτο ή τρώγεται με τσιπ από tortillas.

Η καλύτερη εποχή για να επισκεφθείτε το Μεξικό είναι από τον Νοέμβριο έως τον Απρίλιο, κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου. Αυτή η περίοδος προσφέρει ευνοϊκές καιρικές συνθήκες για διάφορες δραστηριότητες, όπως εξερεύνηση πόλεων, παραθαλάσσιες αποδράσεις και παρακολούθηση φαλαινών.