ΦΟΝΤΕΝΕΜΠΛΟ. ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΑ ΤΟΠΙΑ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ «ΣΧΟΛΗΣ ΤΗΣ ΜΠΑΡΜΠΙΖΟΝ».

Όταν ο ζωγράφος Ζαν-Μπατίστ- Καμίγ Κορό (1796 -1875) επισκέφθηκε για πρώτη φορά το δάσος του Φοντενεμπλό το 1822,  αναζητώντας ένα θέμα διαφορετικό από τις εικόνες της βιομηχανικής Γαλλίας, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι έβαζε την πρώτη… πινελιά σε ένα κίνημα ζωγραφικής που έμεινε γνωστό ως η  Σχολή της Μπαρμπιζόν, από το όνομα του μικρού χωριού που εγκαταστάθηκε.
Σήμερα το δάσος του Φοντενεμπλό θεωρείται προάστειο του Παρισιού, εκείνη την εποχή όμως τα 60 χιλιόμετρα που το χώριζαν από το Παρίσι ήταν αρκετά για τον Κορό να νιώσει μακριά από τις πληγές των πολέμων του Ναπολέοντα και την απογοήτευση που του προκαλούσε η υλιστική πορεία της χώρας.
Εδώ μπορούσε να ζωγραφίζει απ’ ευθείας στη φύση, καταγράφοντας τις μεταβολές του φωτός και του καιρού σε με μελαγχολικά τοπία, γεμάτα με χλωμό, ασημί φως.

Η ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΜΠΙΖΟΝ. ΜΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΦΙΛΩΝ.

Σιγά σιγά το παράδειγμα του Κορό, ακολούθησαν και άλλοι ζωγράφοι, είτε γιατί δεν άντεχαν το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο της πόλης, είτε γιατί η ανέχειά τους δεν τους επέτρεπε να νοικιάζουν στέγη στο ακριβό Παρίσι.
Έτσι μέχρι το 1830 η Barbizon είχε γίνει μια αποικία ζωγράφων. Δεν ήταν ο ρομαντισμός που τους οδηγούσε σε αυτό, όσο μια τάση να ζωγραφίζουν αυτό που έβλεπαν. Και αυτό που έβλεπαν  ήταν μια εξαιρετική ποικιλία από πανέμορφα τοπία σε ένα γαλήνιο  χωριό που βρισκόταν ανάμεσα στο δάσος και σε καταπράσινες πεδιάδες «Ήταν οι πρώτοι καλλιτέχνες που ζωγράφισαν en plein air (στην ύπαιθρο)».
Εδώ δημιουργήθηκε μια σπάνια κοινότητα στα καλλιτεχνικά χρονικά που έσφυζε από ζωή και ξεχείλιζε από δημιουργικότητα, ενώ οι ζωγράφοι είχαν αναπτύξει μοναδικά συναισθήματα φιλίας και αλληλοϋποστήριξης μεταξύ τους. Όλοι για έναν και ένας για όλους, σύμφωνα και με τα μηνύματα της γαλλικής επανάστασης που είχε προηγηθεί.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ.

Αν και ο Κορό θεωρείται σήμερα ο πρόδρομος του κινήματος της Barbizon, της «Ωραίας σχολής του 1830» οι πιο σημαντικοί καλλιτέχνες  ήταν οι: Θεόδωρος Ρουσσώ, Ζαν-Φρανσουά Μιγέ και μαζί τους οι Σαρλ-Φρανσουά Ντομπινί, Ναρσίς-Βιργίλ Ντίας ντε λα Πένια, Ζυλ Ντυπρέ, Κονστάν Τρουαγιόν, Λεόν Ρισε και Ονορέ Ντωμιέ.
Ο  Θεόδωρος Ρουσσώ(1812–1867)., χαρισματικός και καινοτόμος Πήγε στο Φοντενεμπλό στα 20 του, και διέμενε στο πανδοχείο Ganne, του οποίου ο ιδιοκτήτης ήταν γενναιόδωρος με την πίστωση. Ο Μπωντλέρ, που τον θεωρούσε τον καλύτερο των Barbizon, επαινούσε την πρωτοτυπία και την άμεση παρατήρησή του.
Αν ο Ρουσσώ ήταν ο ηγέτης, ο Μιγέ (1814–1875) ήταν η ψυχή της Μπορμπιζόν. Παιδί θρησκευόμενων αγροτών της Νορμανδίας, έβλεπε στη φύση μια πνευματική σχέση με τον άνθρωπο. Ζωγράφιζε σπορείς, κτηνοτρόφους και αγρότες, επιμένοντας ότι η ομορφιά του τοπίου δεν μπορεί να αποσπαστεί από εκείνους που το καλλιεργούν.

Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΗΣ ΜΠΑΡΜΠΙΖΟΝ.

Οι ζωγράφοι της Barbizon, μπορεί να απολάμβαναν τη φύση και την ομορφιά των τοπίων, αλλά δεν απολάμβαναν καθόλου της εκτίμησης του «Salon» της επίσημης έκθεσης ζωγραφικής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Παρισιού που μεταξύ 1748 και 1890 ήταν αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό γεγονός του δυτικού κόσμου. Το 1830, η τοπιογραφία δεν αναγνωριζόταν επίσημα ως μορφή τέχνης. Μόνο ιστορικά έργα με φόντο τοπία θεωρούνταν άξια. Ένα άμεσο έργο από τη φύση ήταν αδιανόητο.
Παρόλα αυτά η Barbizon απόκτησε μεγάλη φήμη και διάσημοι ζωγράφοι από όλο  τον κόσμο πήγαιναν στην Μπαρμπιζόν για να τη γνωρίσουν. Το πανδοχείο Ganne φιλοξένησε 28 επίδοξους καλλιτέχνες μέσα σε ένα μόνο έτος. Η Σχολή της Μπαρμπιζόν συνδέθηκε με τον νατουραλισμό και τον ευρύτερο ρεαλισμό, αλλά η μεγάλη της συμβολή ήταν  η επίδρασή της στους  Ιμπρεσιονιστές και Μεταϊμπρεσιονιστές ζωγράφους. Οι πρώιμες προσπάθειες αποτύπωσης του φωτός ενέπνευσαν τον Μονέ, τη Μορισό και τον Πισαρό, ενώ ο Βαν Γκογκ είχε τέτοιο θαυμασμό για τον Μιγέ που αντέγραψε δεκάδες έργα του. Σε γράμμα του στον αδελφό του Θίο το 1884 έγραψε: «Για μένα, ο Μιγέ είναι ο απαραίτητος σύγχρονος ζωγράφος που άνοιξε τον ορίζοντα σε πολλούς».

ΤΕΧΝΗ ΜΕ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ.

Οι ζωγράφοι της Μπαρμπιζόν συνέβαλαν επίσης στην εδραίωση της οικολογικής συνείδησης αφού πρώτοι κατανόησαν τη σημασία της προστασίας της φύσης, Χαρακτηριστικό είναι ότι ο  Ρουσσώ έφτασε στο σημείο να υποβάλει αίτημα στον Ναπολέοντα Γ΄ για τη διάσωση του δάσους του Φοντενεμπλό. Και παρόλο που το 1870 η χρήση του δάσους εξετράπη σε αγροτική καλλιέργεια, οι προσπάθειες της κοινότητας παραμένουν ένα παράδειγμα συμπεριφοράς απέναντι στο φυσικό τοπίο, αυτό άλλωστε που τους ενέπνεε να ζωγραφίζουν. Όπως έγραψε ο Μιγέ, «η φύση υποχωρεί σε αυτούς που ποθούν να την εξερευνήσουν, αλλά απαιτεί την αποκλειστική τους αγάπη».

Η ΜΠΟΡΜΠΙΖOΝ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΝΤΕΝΕΜΠΛΟ ΣΗΜΕΡΑ.

 Σήμερα η Μπαρμπιζόν,  είναι ένα κουκλίστικο χωριό 1500 κατοίκων  που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος, κάνοντας ένα διάλειμμα από το Παρίσι. Εδώ η Manessis, εντοπίζοντας την ιδιαίτερη σημασία της περιοχής, δίνει την ευκαιρία στους  επισκέπτες  να νιώσουν την ατμόσφαιρα της «Ωραίας σχολής του 30» καθώς μπορούν να επισκεφτούν  το Μουσείο της Σχολής της Μπορμπιζόν, το σπίτι και το ατελιέ των Θεόδωρου Ρουσσώ και Φρανσουά Μιγιέ. 
Εδώ μπορείτε να περπατήσετε στα ίδια γραφικά καλντερίμια που βάδιζαν κι εκείνοι  συνδυάζοντας την επίσκεψή σας με μια βόλτα στο  Φοντενεμπλό. Εκεί βρίσκεται το ανάκτορο, ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα το οποίο αποτελεί πρώην κατοικία των βασιλέων της Γαλλίας καθώς και για λίγο καιρό του Μεγάλου Ναπολέοντα. Αποτελεί επίσης το πρώτο κτίριο αναγεννησιακού ρυθμού στη Γαλλία, με εντυπωσιακή εσωτερική διακόσμηση και πολλά έργα τέχνης, ενώ το πάρκο του είναι ένα από τα μεγαλύτερα βασιλικά κυνηγητικά πάρκα σε όλη την Γαλλία. Το 1981 ανακηρύχθηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.  

Δείτε την εκδρομή μας στη Μπαρμπιζόν & το Φοντενεμπλό εδώ