Τέλος ενός ταξιδιού, αρχή μιας αλλαγής. Το ταξίδι τελείωσε. Η διαδρομή από τη Νάπολη, στην Πομπηία και το Ερκολάνο, μέχρι το Σορέντο, το Ποζιτάνο και την Ακτή Αμάλφι, με αποκορύφωμα την αύρα του Κάπρι, μοιάζει τώρα με όνειρο. Ένα όνειρο γεμάτο ήλιο, γεύσεις, χρώματα και στιγμές εσωτερικής γαλήνης. Η γιόγκα δίπλα στη θάλασσα, με τον ήχο των κυμάτων και τη μυρωδιά του αλατιού στον αέρα, δεν ήταν απλώς άσκηση – ήταν μια επιστροφή στον εαυτό μου. Κάθε αναπνοή, κάθε asana, κάθε σιωπή ανάμεσα στις λέξεις, με έφερνε πιο κοντά σε κάτι βαθύτερο.
Βρέθηκα να περπατώ στα στενά της Πομπηίας, να αγγίζω το χρόνο στο Ερκολάνο, να χάνομαι στα σοκάκια του Ποζιτάνο και να αντικρίζω το απέραντο γαλάζιο από τους λόφους της Αμάλφι. Στο Κάπρι, ο χρόνος σταμάτησε. Κι εγώ μαζί του.
Τώρα που επιστρέφω, δεν φεύγω πραγματικά. Κάτι από εμένα έχει μείνει εκεί – και κάτι από εκεί έχει έρθει μέσα μου. Το ταξίδι μπορεί να τελείωσε, μα η εμπειρία έγινε μνήμη. Η μνήμη έγινε φλόγα. Κι η φλόγα αυτή είναι η σπίθα για το επόμενο μου βήμα. Γιατί τελικά, κάθε τέλος είναι και μια αρχή.
